Kwispelend, maar nerveus en aarzelend kwam hij binnen. Zijn vrouwtje, mevrouw Mooibroek, er achter aan. Zij niet zo goed ter been, de rollator bleef buiten bij de voordeur, ging zitten op de bank. Ik bleef even staan om te kijken hoe het hondje op mij zou reageren. Het dier kwam gelijk naar me toe, alsof hij al wist waarvoor hij kwam. Ik ging op de kruk zitten, die schuin voor de bank staat.
Binnen enkele minuten zat de grote zwarte teckel op mijn schoot. En het vrouwtje kreeg grote ogen en zei : “haha, dat doet ie anders nooit bij vreemden”. Nog druk heen en weer zwiepend met zijn hoofd en nog onrustig met zijn lichaam bewegend, zat hij op mijn schoot. Ik begon te aaien en te kriebelen. Zienderogen werd het dier rustiger, terwijl ik nog niet eens aan de echte healing begonnen was. Maar alleen door het dier te knuffelen, te aaien en in mijn energie te zijn, voelde hij zich kalmer worden. Toen de healing gestart en prompt zakt ie door zijn pootjes en gaat liggen, zn koppie op mijn knie. Op dat moment valt de mond open van zijn vrouwtje; “nou, DAT heb ik nog nooit meegemaakt, dat ie gewoon bij iemand gaat liggen op schoot”.
Het mooie van het healen van een dier is, dat ze zelf aangeven wanneer het genoeg is. Dan gaan ze vanzelf van me weg. Vervolgens springt het dier over naar de bank, waar het vrouwtje zit, gaat lekker rustig bij haar liggen, zo van: “nou ik ben dr klaar voor”. En zo liep hij rustig mee naar buiten, in alle rust en ontspanning.
Wat ik aan deze mevrouw mocht doorgeven is dat de hond de onrust van zijn eigenaren overnam. Die kon ze meteen wel plaatsen en ze zei kort iets over haar thuissituatie. Aangezien de thuis situatie niet 123 te veranderen is, komt ze af en toe hier, om het mooie zwarte hondje even te laten healen, zodat hij weer in ontspanning verder kan.